Środą Popielcową (17.02) Kościół katolicki rozpoczął liturgiczny okres Wielkiego Postu, a podczas Mszy Świętej, na znak pokuty kapłani posypali głowy wiernych popiołem.
– Okres Wielkiego Postu to czas szczególny, specjalny dar dany nam na dobre przygotowanie się do najważniejszego wydarzenia w życiu chrześcijanina – do przeżywania pamiątki zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. To przygotowanie jest drogą, która ma nas zaprowadzić na szczyt misterium Kościoła. Droga ta wiedzie krętymi ścieżkami codzienności, w które wpisać się mają wydarzenia Paschy Pana. Droga ku zmartwychwstaniu Jezusa wiodła przez krzyż. Droga do największego święta być może będzie także nas wiodła przez zmagania z codziennym krzyżem. Ale skoro jest to droga na szczyt, ku największemu świętu, nie powinna zostać zmarnowana, stąd tak ważne jest, by była dobrze przygotowana i przebyta. (…) Wielki Post to czas szczególny. Musi więc być inny od naszej codzienności. To czas pokuty, nawrócenia, modlitwy, postu, jałmużny. Pamiętajmy o tym, gdy pochylimy nasze głowy, by zostały posypane popiołem. Pamiętajmy, że to, co mamy pochodzi od Boga. I tylko od Boga. Jesteśmy prochem, w proch się obrócimy – mówił podczas kazania ks. proboszcz Krzysztof Jankowski.
W tym roku w związku z pandemią nastąpiły zmiany w obrzędzie posypywania głów popiołem. Nowe zalecenia i procedury wydała Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. W myśl tych zaleceń kapłan po pobłogosławieniu popiołu i pokropieniu go wodą święconą, zwrócił się do obecnych, recytując tylko jeden raz formułę z Mszału Rzymskiego: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” lub „Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz”. Następnie kapłani oczyścili ręce, założyli maski ochronne i posypali głowy tym, którzy do nich podeszli. Kapłan podczas obrzędu posypania głów popiołem nie wypowiadali przy tym już żadnych słów. Zastosowanie tych dodatkowych środków bezpieczeństwa ma zmniejszyć ryzyko rozprzestrzeniania się koronawirusa.
Niech zatem Wielki Post będzie dla nas wszystkich czasem intensywnego życia duchowego, zerwania z grzechem i nawrócenia do Boga, pokuty, walki z własnymi słabościami i z mocami zła.
